De lieve man met 14 kaartjes...

Het was alweer enkele maanden geleden dat wij de uitvaart van zijn vrouw hebben verzorgd. 
De weduwnaar belt op en vraagt: "Zouden wij nog eens kunnen afspreken, ik wil graag mijn eigen wensen vastleggen en nog eens door de map met uitvaartpolissen wandelen".

We maken een afspraak. De weduwnaar zorgt voor de koffie, wij voor het appeltaartje. Op het afgesproken tijdstip bel ik aan. Keurig in pak doet de weduwnaar de deur open en er volgt een hartelijke begroeting. "Een hond zou er van gaan kwispelen", verklaart de man zijn enthousiasme. Het is dat ik weet dat meneer 87 is, maar aan zijn uiterlijk en fysieke krachten is dat niet te zien. Zo jong van geest en lichaam. 

Wat volgt is een enerverend gesprek over de uitvaart van zijn vrouw, de mooie warme herinneringen die hij aan haar heeft en met haar heeft beleefd, haar verdrietige ziekte, het toch plotselinge overlijden en de uitvaart zoals hij het maar voor haar besloten heeft. "Want erover praten, dat was geen optie voor mijn vrouw", sloot hij af. En hiermee kwam het gesprek gelijk op zijn eigen uitvaart. Hij wilde zijn kinderen niet achterlaten met dezelfde vraagtekens die hij in zijn hoofd had, nadat zijn vrouw was overleden. "Er zijn zoveel mogelijkheden, ik wil mijn kinderen dat niet aandoen".

We bespreken de dag die op zijn vroegst pas over 25 jaar mag plaatsvinden. Hij heeft nog zoveel plannen en wensen. Zit vol levenszin. Straalt van enthousiasme en wilskracht. Het is ontroerend te zien hoe hij nog intens geniet van het leven.

Na ruim 2 uur "bijkletsen" en wensen bespreken stap ik op. Ik beloof mijn aantekenen uit te werken, de polissen verder na te zien en te controleren en een begroting te maken voor de uitvaart. We maken een nieuwe afspraak voor over een week, om alles af te geven en door te nemen.

Een week later sta ik er weer. Word ik op dezelfde intense wijze begroet en kijk ik naar een stralende glimlach. 
"Ik ben blij u te zien", zegt de man.
"Dat zijn er maar weinig die dat zeggen als ze mij in pak voor de deur zien staan", grapte ik nog terug.
Al snel nemen we weer plaats op de imposante fauteuils in de woonkamer. Bespreken we de wereldpolitiek, de sport en het actuele weer. En o ja... niet te vergeten ook het mapje met het ingevulde wensencodicil, overzicht van de uitvaartpolissen en de begroting. De man wordt emotioneel. Beseft zich ineens dat het over hem gaat. Hij wil nog helemaal niet dood, hij wil blijven leven.
Ik geef aan dat hem nog minimaal 25 jaar is gegund.
Hij oogt zo jong en vitaal. Hij fleurt weer op en de tranen drogen. 
Ik leg de werking van het mapje uit en adviseer de man deze op een handige plaats in een lade van de kast te leggen. 
"Dat als uw kinderen het nodig hebben, ze het gelijk kunnen vinden en niet het hele huis hoeven te doorzoeken". De man bedankt me vol overgave en is zichtbaar opgelucht dat dit geregeld is. 
Ik word naar de buitendeur geëscorteerd en in de deuropening pakt de man nog eenmaal mijn arm vast:
"Mag ik u nog iets vragen?".
"Maar natuurlijk, wat kan ik nog voor u doen?".
"Heeft u voor mij nog 14 visitekaartjes?".
Ik ben verbaasd, maar probeer dat te onderdrukken.
Snel probeer ik te bedenken waar meneer 14 visitekaartjes voor nodig zou kunnen hebben. Heb ik iets over het hoofd gezien? Hij heeft toch maar 2 kinderen? Ik weet het niet.
"Uiteraard, spaart u ze", grapte ik maar.
"Nee", zegt de man, "dan leg ik in iedere la in huis een visitekaartje, zodat u ze u bellen als ik er niet meer ben"...

Ik overhandig de man de kaartjes en vertrek nu zelf met een brede glimlach uit het huis.